Połamane skrzydła

Opis

[ostatnie egzemplarze z niewielkiego nakładu]

Powieść, znana jako prawdziwa perełka literatury arabskiej, powstała w 1912 r. będąc zwiastunem nadchodzących w ówczesnym Libanie przemian społeczno-kulturowych.
Połamane skrzydła inspirowały  ruch emancypacyjny w krajach arabskich, budzący się do życia w pierwszej połowie XX wieku, ale też zaznaczyły się w kulturze popularnej Zachodu, chociażby w ruchu hipisowskim lat 60-tych. Mają w sobie ducha rewolucji i niezgody na porządek świata ustalający granice wolności. We wdzięczny, poetycki sposób przenoszą czytelnika na zupełnie inną płaszczyzną odczuwania, gdzie granice tego świata zacierają się, a to co pozostaje, tworzy wręcz niematerialny obraz utkany z wiecznych wartości takich jak miłość i prawda.

Salma Karama, córka bogatego kupca, staje się obiektem uczuć pewnego młodzieńca, który prawdopodobnie ucieleśnia samego autora. To głębokie uczucie nie może się jednak spełnić. Ręka Salmy została bowiem przyobiecana innemu mężczyźnie.

Poza powierzchowną warstwą narracji opowiadającą o niespełnionym uczuciu młodych ludzi, Gibran w symboliczny sposób zbliża nas do przeżycia transcendentalnego wymiaru miłości: „Miłość jest jedyną wolnością na tym świecie, ponieważ wynosi dusze na wyżyny, gdzie nie dosięgną jej ludzkie kodeksy i tradycje, gdzie nie kierują nią prawa natury”.

Książkę wzbogaca wstęp autorstwa prof. Marka M. Dziekana, wybitnego arabisty, pracownika m.in. Katedry Arabistyki i Islamistyki Uniwersytetu Warszawskiego, przybliżający czytelnikom postać autora i znaczenie powieści.

W posłowiu zamieszczono fragment z biografii Khalila Gibrana autorstwa jego przyjaciela Mikhaila Naimy.

Dodatkową zaletą tego wydania jest okładka wydrukowana na szlachetnym papierze o fakturze płótna, co sprawia, że Połamane skrzydła są doskonałym, eleganckim prezentem na każdą okazję.

Patronat medialny

rekomendacje z okładki

prof. Ewa Machut-Mendecka

wybitna arabistka i islamistka

Dżubran Chalil Dżubran (Khalil Gibran)– autor znanego na całym świecie „Proroka” – to pisarz-legenda, znany dobrze wśród Arabów i na kontynencie amerykańskim, mistyk i wizjoner, obrońca kobiet i niezależnej myśli. Wyraża arabską hikmę – głęboką archetypową mądrość, zachęca do medytacji, podnosi na duchu. Nic dziwnego, że „Połamane skrzydła” skłaniają i do refleksji, i do niecodziennych przeżyć. Nie da się ich łatwo zapomnieć. Znakomity przekład tekstu z języka  arabskiego oraz kilka słów wstępu to dzieło znanych arabistów, znawców kultury i twórczości autora.

Kazimiera Szczuka

Znana feministka, historyk literatury i krytyk literacki, dziennikarka telewizyjna

„Połamane skrzydła” – kultowa arabska powieść miłosna, to zarazem tekst mistyczny i stylizowany romans, zdolny nasycić najbardziej powszechne kobiece (i niekiedy męskie) tęsknoty za pięknem i nieskończonością niespełnionego uczucia. Oblubienica, Salma Karama, jest – z pozoru – jeszcze jednym kobiecym aniołem jakich pełno w sentymentalnej i romantycznej literaturze Zachodu. Anioł umiera. Oblubieniec spisuje elegijne hymny mające wzruszyć same niebiosa. Konwencja popularnej literatury obróciła tego rodzaju opowieści w szczególnego rodzaju „opium dla kobiet”. Gdy życie społeczne zamyka przed nimi perspektywy, codzienność czyni niewidzialnymi, kobiety wciąż są nienasycone słów o miłości. Powieść Khalila Gibrana jest wśród miliardów tych słów autentykiem. Klejnotem, nie podróbką. Wśród zaskakujących strof poetyckiej prozy ukrywają się jasno sformułowane frazy o kondycji kobiety, o jej niewoli w domu ojca czy męża, o jej trwającej setki lat drodze do pełni praw.

Ernest Bryl

poeta, pisarz, dziennikarz, tłumacz, krytyk filmowy, dyplomata

Myślę, że każdy kto poznał Khalila Gibrana czytając „Proroka”, będzie zaskoczony „Połamanymi skrzydłami”. Nagle uświadamiamy sobie, że ten sam autor, pisząc w dwóch różnych językach, dotyka rozumienia świata przez odmienne tradycje literackie. Jest „ten sam”, a jednocześnie jakby był „kimś innym”. Wszystko w „Połamanych skrzydłach” jest sprzeczne z naszym widzeniem zakochania, miłości, wierności, wolności, obowiązku. [...] Chcemy to odrzucić, zbuntować się. A jednak jest to ten sam artysta, który potem po angielsku – w drugim języku swej młodości, napisał wielkie słowa „Proroka”. I pewno by ich nie stworzył, gdyby nie starał się połączyć tych dwóch kultur i zbudować niezwykłego mostu, co łączy dwa brzegi. I to tak, że nagle rozumiemy, iż nie jesteśmy sobie aż tak dalecy.

RECENZJE